11 Eylül 2016 Pazar

VEDA VE BAŞLANGIÇ

Buraya bir şey yazmayı bırakalı 11 ay oldu. Çok dertleştim, çok anlattım, çok öğrendim ve çok öğrettim ben burada.

Birbirinden güzel insanlar tanıdım. Çok zor anlarım oldu. Tanımadan o anlarıma destek olmak isteyenler, tanıdıkları halde arkasını dönenler, tanıyıp elimden tutanlar. Hepinize sonsuz teşekkürler. İnsan bu kadar üzüldüğü ve bu kadar zorlandığı zamanlardan geçerken, iyinin iyisinden de kötünün kötüsünde de ders çıkarmayı öğreniyor.

Çorap Anne olarak artık yazı hayatımı sonlandırıyorum. Annelik hakkında söyleyecek çok sözüm kalmadı artık. Bir gün yeniden sözlerim olursa anlatacak yeni bir mecra olacaktır.

Burası, çocuklarıyla yaşayan, kocasına aşık bir kadının yazılarına ev sahipliği yaptı. Evlatları olmadan yaşayamayacağına inanan bir kadın.

Son görüşmemizde çocuklarımın üçü birden bana aynı anda aynı soruyu sordu:

"Annecim, insan çocuklarını isteyerek bırakmaz değil mi?"
"Tabii ki bırakmaz çocuklar. "
" Anneler çocukları olmadan yaşayamazlar değil mi annecim?"
"Yaşamazlar tabii."
"Sen nasıl yaşıyorsun peki???"

Anlattım. Onlara tekrar kavuşacağım gün için savaşarak yaşadığımı. Anladılar.

Yeni ben savaşları olan, evlatlarından uzak, yuvası yıkılmış bir ben.

Hayatımda bir sürü güzellik var, başardığım bir sürü şey var.

Bundan sonra, yeni bir blogda bunları anlatacağım. Sadece çocuklar değil, Hayat, mücadeleler, başarılar olacak.

Bayram sonu yeni blogumda görüşmek üzere.

Nilüfer Ören