15 Mart 2012 Perşembe

Annelik Yolundaki Minik Çakıl Taşı

Yazması kolay, yaşaması zor  olaylardan şimdi yazacağım..

Güle oynaya yaptığımız sabah kahvaltısından sonra, İkizcücelerimizin kontrolü vardı 13 Mart saat 11:00 de. Hazırlanmak için ayağa kalktığımda, ÇorapBaba'nın panik sesini duyup geri döndüm: " Hayatııııım!! Arkanda bir ıslaklık var!!"  Haydaaaa.. Daha 32+6 dayız. 33 haftamız bitiyor. ne ki bu şimdi ?

Hızlıca hazırlanıp gittik hastaneye. Hemen muayeneye girdim. Olan olmuştu evet. 2-3 cm açılmam vardı ve o ıslaklık da gelmeye başlayan suyumdu. Paniklemesi gereken ben gayet sakindim ama Doktorum ve ÇorapBaba epeyce paniklemişlerdi. Hemen yatışını yapalım dedi doktorum. Birden bir kaosun içinde buldum kendimi o andan itibaren.
E bu ne şimdi ? Zaten aksiliklerle başlayan ve devam eden bir gebelik oldu hep, ilk başlardaki kanama, yüksek çıkan ve ancak ilaçlarla dengelenen tiroid hormonlarım, insülinle bile düşüremediğimiz gebelik şekeri vsvsvs. Tek tesellim zıpırcıklar içerde mutluydu ve sağlıkla gelişiyordu.

Oysa şimdi korkuyordum. Doğmaya hazır değillerdi daha. Hemen Celeston iğnesiyle başladı tedavimiz ve 2 saatte bir Nidilat. Sürekli nst de kontrol ama olmuyordu. Açılma ilerlemese de su gelişi devam ediyordu ve sancılar düzene oturmuştu. 10 dk da bir ve yüksek sancılardı. Gece boyu da devam etti bu hengame. 12 saat sonra antibiyotik başladı. Sabah doktorum ilacı değiştireceğini ve bir 24 saat daha kazanmaya çalışacağını söyledi. Sesinden belliydi umudu yoktu. Hastanenin bebek  yoğun bakımı doluydu. Doğumu engeleyemezlerse olacakları dşünmek  bile istemiyorduk.

ÇorapBaba Türkerle boğuşma işini üstlendi. Servisten aldı, uyuttu, sabah servise bindirdi ve geldi. Onun işi benden zordu :) Ama baba oğul bu ilk ateşle imtihanlarından alınlarının akıyla çıktılar.

Yeni ilaç ise dikenli yoldu, zorluktu. Ateşten gömlekti. Nefes darlığı, taşikardi, titreme nöbetleri yapıyordu ama olsun. Çünkü su gelmesi durmuştu ve sancılar azalmaya başlamıştı. Derin bir nefes alabilirdim artık. Akşam 6 da artık tamam dedi doktorum. İlaçları evde kullanacaksın. İçeride geçirecekleri hergün karımız olacak. Sadece tuvalete kalkacaksın. Hepsi bu.

Evimdeyim şimdi. Çok şükür ikizcüceleri karnımda geri getirmeyi başardım. Titremeleri ve çarpıntıları saymazsak iyiyim. Dayanmak zorundayım şimdilik. Onlar içeride ben  dışarda ama yine de beraber verdiğimiz bu sınavı geçebilmek için dayanmak zorundayım.

37. haftaya kadar dayanabilmek tek arzum. Sağlıkla gelebilsinler diye beklemek.  Sabır ve duaya ihtiyacım var bu yolda. Ayakkabıya kaçan bu minik çakıltaşını silkeledim şimdilik. Haydi kolay gelsin.

7 Comments:

Nil said...

Nilüm canım dostum, o zıpırcıklar bir gelsinler dünyaya bak ben onları mıncıklamaz mıyım?
Canım herşey yoluna girdi çok şükür. az daha sıkacaz dişimizi. herşey çok güzel olacak bitanem. dualarım sizinle. kocaman öpüyorum.

Duygu said...

çok korkuttular bizi ama zamanında sağsalim gelicekler ben eminim dualarımız sizinle.. her zaman..

elgiz said...

her şey yolunda geçecek inşallah ve mink güzellikler annelerinin hızlı hayatı başlamadan önce bir dinlenme vakti vermeye çalışmış olacaklar...
mutlu, sağlıklı kalın, duayla...

Unknown said...

Nilhan: Umarım, annelerinin intikamını alırsın o minnak popolardan :) Duygu: Teşekkür ederiz dualarına. Elgiz: Keşke dinlenebilsem ama gene de şükür ki içerdeler.

acemi blogger said...

umarım herşey istediğiniz gibi olur ve bebeklerinizi zamanında sağlıkla kucağınıza alırsınız...

yaruze... said...

amanınnn ,ben çıksınlar artık diye dua ederdim sona yaklaştıkça,ama onların gelmeye niyeti yoktu.39.cu haftada keyifleri yetmişti de doğmuştu benim ikizcikler.İnşallah seninkiler de çıkmak için acele etmezler Nilüfercim.Allah yardımcınız olsun...

Adsız said...
Bu yorum bir blog yöneticisi tarafından silindi.