10 Kasım 2010 Çarşamba

BÖYLE ANLAR DA OLMASA

Oğlum, meleğim, bebeğim... Canım Türker Kağan'ım.
10,5 Aylıktan beri başladı ilk adımların ı atmaya :) Şimdilik yardımlaydı. Ama son 2-3 gündür kendi kendine ayakta dururken ulaşmayı çook istediği bişi görürse ( açık wc kapısı mesela, klozete el sokacak off) bir iki adım atıyor o şeye doğru.
Sanırım yakında başaracak yürümeyi. Çok mutluyum yaa.
Geçen akşam da uyku ritüeli sırasında kucağımda otururken bana döndü gülümsedi ve bee geydii dedi. Hehe :) Baba, dede, gel, Addaaa (Arda) be, (ver) diyor. Acıkınca ımmaa , uykusu varsa mmmm  :)
Dünyanın en özverili yolculuğu annnelik sanırım.
Böyle anlar da olmasa........... Nasıl ağlıycaz mutluluktan.

0 Comments: